Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Συναξάριον τῆς 22ας Ἰανουαρίου

Ο Άγιος Απόστολος Τιμόθεος 

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι Πράξεις των Αποστόλων και οι Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, ο Τιμόθεος ήταν ο πιο αγαπητός μαθητής του και ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου. Το όνομά του είναι ελληνικό και σημαίνει αυτός που τιμά τον Θεό, αλλά και αυτόν που τιμά ο Θεός.

Ο Άγιος Απόστολος Τιμόθεος γεννήθηκε στα Λύστρα της Λυκαονίας από Έλληνα πατέρα και Ιουδαία μητέρα, την Ευνίκη. Έμεινε πολύ μικρός ορφανός από πατέρα και η γιαγιά του, η Λωίδα, τον ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Όταν ο απόστολος Παύλος επισκέφθηκε τα Λύστρα, εκτιμώντας τα πνευματικά του χαρίσματα και το φλογερό ιεραποστολικό του ζήλο, τον διαπαιδαγωγεί κατάλληλα και τον παίρνει συνοδό του στην Β΄ αποστολική περιοδεία όπου ζει όλες τις περιπέτειες του κορυφαίου αποστόλου για τη διάδοση του Ευαγγελικού μηνύματος. Μετά το μαρτυρικό θάνατο του Παύλου, επιστρέφει στην Έφεσο και συνεχίζει την ιεραποστολική του δράση.

Κατά τη διάρκεια μίας ειδωλολατρικής εορτής της Αρτέμιδος της Εφέσου, υπέστη άγριο ξυλοδαρμό και μαρτυρικό θάνατο από τον εξαγριωμένο ειδωλολατρικό όχλο επειδή κατέκρινε τα όργιά τους.

Το σκήνωμά του μεταφέρθηκε το έτος 356 μ.Χ. επί Κωνσταντίου στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό των Αγίων Αποστόλων



Ο Άγιος Οσιομάρτυς Αναστάσιος ο Πέρσης

Ο Άγιος Αναστάσιος έζησε τον 7ο αιώνα μ.Χ. στα χρόνια του βασιλιά των Περσών Χοσρόη Β' (590-628 μ.Χ.) και του αυτοκράτορα Κωνσταντινούπολης Ηρακλείου και ήταν Πέρσης. Γεννήθηκε στο χωριό Ραζήχ της επαρχίας Ρασνουνί και ήταν γιος του μάγου Βαβ και αρχικά ονομαζόταν Μαγουνδάτ (κατ' άλλους Μαζοενδάτ).

Όταν το 614 μ.Χ. οι Πέρσες κυρίευσαν τα Ιεροσόλυμα πήραν μαζί τους τον Τίμιο Σταυρό. Λόγω των πολλών θαυμάτων που έγιναν στην Περσία από τον Τίμιο Σταυρό, πολλοί Πέρσες ενδιαφέρθηκαν να γνωρίσουν την νέα θρησκεία, μεταξύ αυτών και ο Μαγουνδάτ. Γι' αυτό πήγε στα Ιεροσόλυμα, όπου βαπτίσθηκε και έκάρη μοναχός στη Μονή του Αββά Ιουστίνου (κατ' άλλους στη Μονή του Αγίου Σάββα) και μετονομάσθηκε Αναστάσιος.

Επισκέφθηκε εν συνεχεία την Καισαρεία, όπου ο διοικητής Μαρζαβανά πληροφορήθηκε ότι είναι χριστιανός και, επειδή απέτυχε να τον μεταπείσει, διέταξε τον βασανισμό του. Μετά από πολλά βασανιστήρια οι ειδωλολάτρες τον αποκεφάλισαν. Το μαρτύριό του έγινε το 628 μ.Χ. με άλλους 70 Χριστιανούς Μάρτυρες.

Η Σύναξη του Αγίου ετελείτο στο Μαρτύριό του, που βρισκόταν εντός του Αγίου Φιλήμονος, στο Στρατήγιο. H δε ανακομιδή των λειψάνων του Οσίου Αναστασίου, εορτάζεται στις 24 Ιανουαρίου. 


Συναξάριον τῆς 21ης Ἰανουαρίου


Ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογιτής γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 580 μ.Χ. από πλούσιους και ευγενείς γονείς. Πραγματοποίησε λαμπρές θεολογικές, φιλολογικές και φιλοσοφικές σπουδές. Για τα πνευματικά αλλά και τα διοικητικά του χαρίσματα προσλαμβάνεται ως αρχιγραμματέας του αυτοκράτορα Ηρακλείου. Παραιτήθηκε όμως γρήγορα για να υπερασπισθεί τις αλήθειες της πίστεώς του από την αίρεση των Μονοθελητών. Γίνεται μοναχός και αρχίζει ένα σκληρό και ανελέητο αγώνα κατά των αιρετικών. Στον αγώνα του αυτό συναντά πολλά εμπόδια, κυρίως από τον αυτοκράτορα Κώνστα, ο οποίος ήταν υπέρμαχος των Μονοθελητών και έφθασε στο σημείο να συγκαλέσει ψευδο-σύνοδο, η οποία καταδίκασε και αναθεμάτισε τον όσιο και τέλος τον παρέδωσε στον έπαρχο της πόλης για να τιμωρηθεί. Μαστιγώνεται και τέλος του κόβουν τη γλώσσα και το δεξί του χέρι. Το ακρωτηριασμένο του σώμα άντεξε με θαυματουργικό τρόπο τρία χρόνια στην υπηρεσία της υγείας της ψυχής και ήταν η πιο εύγλωττη μαρτυρία της πίστεως και της αφοσιώσεώς του στο Θεό. Μετά από ολιγοήμερη ασθένεια αφήνει τη μακάριά του ψυχή στον τόπο της εξορίας του (Λαζική του Πόντου, στο φρούριο Σχίμαρις) το 662 μ.Χ. Το τίμιο λείψανό του ενταφιάσθηκε στη μονή του Αγίου Αρσενίου, στη χώρα των Λαζών. Από τον τάφο του έβγαινε φως κάθε νύχτα και φώτιζε την περιοχή, γεγονός που πιστοποιούσε την αγιότητά του



Άγιος Ευγένιος Ο Τραπεζούντιος 

Κατά τους διωγμούς του Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) και Μαξιμιανού (285-305 μ.Χ.), οι Άγιοι Ευγένιος, Ουαλεριανός, Κάνδιδος και Ακύλας, προσπάθησαν να προφυλαχθούν στα όρη. Συνελήφθησαν όμως και διατάχθηκαν ν' αρνηθούν το Χριστό. Εκείνοι απάντησαν γενναία, ότι δεν Τον αρνούνται, και τότε τους εξόρισαν στο φρούριο της Πιτυούντος των Λάζων. Η φυλακή δεν μπόρεσε να δαμάσει το φρόνημα τους. Τους έφεραν λοιπόν και πάλι στην Τραπεζούντα, όπου με υποσχέσεις και απειλές, προσπάθησαν να τους σύρουν στην ειδωλολατρεία. Η αποτυχία, όμως, εξόργισε τον έπαρχο Λυσία και διέταξε να τους βασανίσουν σκληρά. Πρώτα τους γύμνωσαν, και άνδρες δυνατοί με μαστίγια από νεύρα βοδιών, καταξέσχισαν τις σάρκες τους. Έπειτα έμπηξαν σιδερένια νύχια στα σώματα τους και άνοιξαν βαθειές πληγές στα πλευρά τους. Κατόπιν με αναμμένες λαμπάδες, έκαψαν τις ματωμένες πληγές τους. Τελικά θανατώθηκαν (292 μ.Χ.) με αποκεφαλισμό, αφού έμειναν άσειστοι και νικηφόροι στην πίστη τους. 

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ


Κ Α Ρ Π Ο Σ   Τ Ο Υ   Ψ Ε Υ Δ Ο Υ Σ   Ο   Θ Α Ν Α Τ Ο Σ

«μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους» (Κολ. γ΄ 9)

                        Τό ψέμα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀποτελεῖ ἕνα ἕλκος μέσα στήν ἀνθρώπινη ψυχή.  Πολλοί ἄνθρωποι ἔχουν συνηθίσει νά λέγουν τόσα πολλά ψέματα καί μέ μεγάλη εὐκολία, ὥστε αὐτό ἀποβαίνει μιά μάστιγα στή ζωή τῆς κοινωνίας.  Ὅταν οἱ ἄνθρωποι χαρακτηρίσουν κάποιον ὅτι μέσα του βασιλεύει αὐτό τό κακό, τότε οὔτε καί ὅταν λέγει τήν ἀλήθεια γίνεται πιστευτός, σέ τέτοιο βαθμό μάλιστα, ὥστε τό πράγμα δυνατόν κάποτε νά ἀποβεῖ μοιραῖο γιά τόν ἴδιο.

                        Νά βεβαιώσουμε ὅτι ὁ πρῶτος ψεύτης εἶναι «ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καί ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην» (Ἀποκ. ιβ΄ 9), ὁ ὁποῖος μέ μισό ψέμα καί μισή ἀλήθεια ἐξαπάτησε τήν Εὔα, τήν πρώτη γυναίκα καί ἔτσι τό ἀνθρώπινο γένος ἔχασε τόν παράδεισο, ἀπομακρύνθηκε ἀπό τόν Ἀληθινό Θεό καί ἔζησε στήν πλάνη γιά πάρα πολλούς αἰῶνες. 

                        Ἡ παρακοή τοῦ ἀνθρώπου στό θεῖο θέλημα ἔφερε τόν πνευματικό θάνατο, δηλαδή τό χωρισμό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό καί ὁ Θεός ἐπέτρεψε τό φυσικό θάνατο ἀπό εὐσπλαχνία πρός τόν ἄνθρωπο, «ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται»  κατά τό Μέγα Βασίλειο

                        Στό βιβλίο τῶν Ψαλμῶν ὁ προφήτης Δαυίδ λέγει: «πᾶς ἄνθρωπος ψεύτης».  (Ψ115.2 (116.2).  Τοῦτο μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἀντιπαραβάλλεται πρός τό Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, καί ὑπονοεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος συχνά φανερώνεται νά μήν εἶναι ἀγωγός καί προαγωγός τῆς ἀλήθειας.  Ἀντίθετα πρός τό Θεό, πολλές φορές ὁ ἄνθρωπος ἀθετεῖ αὐτά τά ὁποῖα ὑποστηρίζει καί προβάλλει.

                        Στό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρεται ὁ θάνατος ἑνός ζεύγους, τοῦ Ἀνανία καί τῆς γυναίκας του Σαπφείρας, οἱ ὁποῖοι πώλησαν κάποιο κτῆμα δικό τους.  Συμφώνησαν ὅμως μεταξύ τους νά κρατήσουν πίσω μέρος τῶν χρημάτων καί νά δώσουν τό ὑπόλοιπο ποσό στούς Ἀποστόλους, λέγοντάς τους ὅτι ἔδωσαν ὅλα ὅσα εἰσέπραξαν. 

                        Τό ψέμα αὐτό προκάλεσε τό διαδοχικό θάνατο καί τῶν δύο, γιατί ἀπό τή μιά εἶπαν ψέματα ἀπέναντι στό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἀπό τήν ἄλλη ἤθελαν νά ἐξαπατήσουν τούς ἀνθρώπους, ὅτι δῆθεν εἶναι ἐλεήμονες καί φιλάνθρωποι.  Ἡ Γραφή ὅμως μᾶς λέγει ὅτι: «Μή πλανᾶσθε, Θεός οὔ μυκτηρίζεται·» (Γαλ. στ΄ 7)ὁ Θεός δέν ἐξαπατᾶται, οὔτε ξεγελιέται.

                        Στήν Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρεται ἡ ἱστορία τῆς ἁγνῆς Σουσάννας καί τῶν δύο κακῶν πρεσβυτέρων-δικαστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπεδίωξαν νά ἁμαρτήσουν μαζί της.  Ἐκείνη ὅμως εἶχε συνείδηση τοῦ ρόλου καί τῆς ὑπόληψης της ὡς ἀρχόντισσα, ἀλλά εἶχε καί πολύ καλή οἰκογενειακή ἀνατροφή.  Γιά τοῦτο  ἀντιστάθηκε ἔντονα καί αὐτοί γιά νά τήν ἐκδικηθοῦν, τήν κατηγόρησαν ψευδῶς.  Ὁ προφήτης Δανιήλ, ὡς ὁ κριτής, τελικά φανέρωσε τήν ἀπάτη τους καί ἔτσι ὑπέστησαν ἐκεῖνοι ὡς ψεῦτες καί ἀπατεῶνες τό σκληρό θάνατο καί ἡ Σουσάννα ἀθωώθηκε καί ἀποκαταστάθηκε.

                        Ὁ Ἰωσήφ ὁ Πάγκαλος ὅταν ἐπωλήθη ἀπό τούς ἀδελφούς του ἕνεκα φθόνου, εὑρέθη στά χέρια τῆς γυναίκας τοῦ ἀφεντικοῦ του, τοῦ Πετεφρῆ στήν Αἴγυπτο, ἡ ὁποία μπῆκε σέ πειρασμό.  Ἐπειδή ὅμως ὁ Ἰωσήφ ὡς θεοφοβούμενος τήν ἀπέρριψε, ἐκείνη τόν κατηγόρησε ψευδῶς ὅτι τῆς ἐπετέθη καί τήν προσέβαλε.  Ἔτσι ὁ ἀθῶος Ἰωσήφ κατέληξε ἄδικα στή φυλακή.  Ἀπό ἐκεῖ ὅμως ἄρχισε ἡ ἀνάδειξή του ἀπό τό Θεό στό μεγάλο ἀξίωμα τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Αἰγύπτου μέ τή γνωστή συνέχεια.

                        Ὅταν ὁ Ἡρώδης ὁ Μέγας μέ ψεῦδος πρός τούς σοφούς Μάγους ἐζήτησε νά μάθει γιά τό Θεῖο Βρέφος τῆς Βηθλεέμ, ὁ Θεός ἐπενέβη καί τούς ὑπέδειξε ἄλλο δρόμο ἐπιστροφῆς στόν τόπο τους.
                        Κάποτε ὁ Αἴσωπος, ὡς δοῦλος, κατηγορήθηκε ἄδικα ὅτι ἔφαγε τά σύκα τοῦ ἀφεντικοῦ του.  Τότε πρότεινε, ὁ ἴδιος καί ὁ κατήγορός του νά πιοῦν ἀπό ἕνα ποτήρι ζεστό νερό μέ ἁλάτι.  Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἐπακολουθήσει ἐμετός ἀπό μέρους καί τῶν δύο καί ἔτσι ἀποκαλύφθηκε ὁ ἔνοχος, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ κατήγορος.

                        Ὁ σοφός Σολομών ὅταν εὑρέθη μεταξύ τῶν δύο γυναικῶν, τῆς μιᾶς τῆς ὁποίας ἀπέθανε τό παιδί καί τῆς ἄλλης τῆς ὁποίας ζοῦσε, ἀλλά ἡ πρώτη πῆρε τό ζωντανό παιδί καί ψευδῶς ἀξίωνε ὅτι ἦταν τό δικό της, τότε ἐκεῖνος πρότεινε νά τό μοιράσει καί νά πάρουν ἀπό μισό.  Ἡ πραγματική μάνα ὅμως εἶπε ὄχι, ἄς τό πάρει ἡ ἄλλη ὁλόκληρο καί ζωντανό.  Τότε ὁ Σολομών διέκρινε τήν πραγματική μάνα.

                        Μέσα ἀπό τά διάφορα περιστατικά καί παραδείγματα, τά ὁποῖα μνημονεύθησαν, διδασκόμεθα ὅτι τό ψέμα δέν ἀντέχει στό χρόνο, ζημιώνει ὅμως τόν ἄνθρωπο γενικά καί ἰδιαίτερα τόν ἔνοχο.  Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς συμβουλεύει:  «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.» (Ἰωάν. η΄ 32)  Ἀμήν!

Πρωτότυπο κείμενο: 
http://stbarnabascommunity.wordpress.com/2012/01/

Συναξάριον τῆς 20ης Ἰανουαρίου


Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας γεννήθηκε στη Μελιτηνή της Αρμενίας το έτος 377 μ.Χ. κατά τους χρόνους της βασιλείας του Γρατιανού (375 - 383 μ.Χ.). Οι γονείς του Παύλος και Διονυσία, ανήκαν σε επίσημη γενιά. Άτεκνοι όντες, αξιώθηκαν να αποκτήσουν παιδί, το οποίο αφιέρωσαν στη διακονία του Θεού στο οποίο και κατά θεία επιταγή έδωσαν το όνομα Ευθύμιος, αφού με την γέννησή του τους χάρισε την ευθυμία, τη χαρά και την αγαλλίαση.

Σε ηλικία μόλις τριών ετών ο Ευθύμιος έχασε τον πατέρα του. Τότε η χήρα μητέρα του τον παρέδωσε στον ευλαβή Επίσκοπο της Μελιτηνής Ευτρώιο, ο οποίος, μαζί με τους αναγνώστες Ακάκιο και Συνόδιο που έγιναν αργότερα Επίσκοποι Μελιτηνής, τον εκπαίδευσε καλώς και, αφού τον κατέταξε στον ιερό κλήρο, τον τοποθέτησε έξαρχο των μοναστηρίων.

Από τη Μελιτηνή ο Όσιος μετέβη, περί το 406 μ.Χ., στα Ιεροσόλυμα και κλείσθηκε στο σπήλαιο του Αγίου Θεοκτίστου, όπου και ασκήτευε με αυστηρότητα και αναδείχθηκε μοναζόντων κανόνας και καύχημα. Τόσο δε πολύ πρόκοψε στην αρετή, ώστε πολλοί πίστεψαν στον Χριστό. Τα μεγάλα πνευματικά του χαρίσματα γρήγορα τον ανέδειξαν και η φήμη του ως Αγίου απλώθηκε παντού. Γύρω του συγκεντρώθηκαν πάμπολλοι μοναχοί, οι οποίοι τον εξέλεξαν ηγούμενό τους.

Ο Μέγας Ευθύμιος με την αγιότητα του βίου του συνετέλεσε στο να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια πολυάριθμοι αιρετικοί, όπως Μανιχαίοι, Νεστοριανοί και Ευτυχιανοί, που απέρριπταν τις αποφάσεις της Δ' Οικουμενικής Συνόδου. Παντού, στην Αίγυπτο και τη Συρία, επικρατούσαν οι Μονοφυσίτες. Στην Παλαιστίνη όμως, χάρη στην παρουσία του Αγίου Ευθυμίου και των μαθητών του, επικράτησε η Ορθοδοξία. Και όταν ο Όσιος συνάντησε την βασίλισσα Ευδοκία (βλέπε 13 Αυγούστου), η οποία είχε περιπλακεί στα δίκτυα της αιρέσεως των Μονοφυσιτών, τόσο πειστικά και ακαταμάχητα μίλησε προς αυτήν, ώστε την απέδωκε στα ορθόδοξα δόγματα.

Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας είχε λάβει από τον Θεό το προορατικό χάρισμα και τη δύναμη της θαυματουργίας. Με ελάχιστα ψωμιά κατόρθωσε να χορτάσει τετρακόσιους ανθρώπους, που κάποτε την ίδια μέρα τον επισκέφθηκαν στο κελί του. Πολλές γυναίκες που ήταν στείρες, όπως και η δική του μητέρα, με τις προσευχές του Αγίου απέκτησαν παιδί και έζησαν την χαρά της τεκνογονίας. Και όπως ο Προφήτης Ηλίας, έτσι και αυτός προσευχήθηκε στον Θεό και άνοιξε τις πύλες του ουρανού και πότισε με πολύ βροχή τη διψασμένη γη, η οποία και αναζωογονήθηκε και έδωσε πλούσιους τους καρπούς της.

Ενώ κάποτε τελούσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, οι πιστοί είδαν μία δέσμη φωτός που ξεκινούσε από τον ουρανό και κατερχόταν μέχρι τον Άγιο. Το ουράνιο αυτό φως, παρέμεινε μέχρι που τελείωσε η Θεία Λειτουργία και δήλωνε την εσωτερική καθαρότητα και λαμπρότητα του Αγίου. Επίσης, σημάδι της αγνότητας και της αγιότητάς του αποτελούσε και το γεγονός ότι ήταν σε θέση να γνωρίζει ποιος προσερχόταν να κοινωνήσει με καθαρή ή σπιλωμένη συνείδηση.

Ο Όσιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 473 μ.Χ., σε ηλικία 97 ετών, επί βασιλείας Λέοντος του Μεγάλου 

Συναξάριον τῆς 19ης Ἰανουαρίου






Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γεννήθηκε το 301 μ.Χ. σε κάποιο χωριό της Άνω Αιγύπτου και έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του Μεγάλου (379 - 395 μ.Χ.). Σε ηλικία 30 χρόνων αποσύρθηκε στην έρημο της Νιτρίας και στη Συρία, όπου παρέμεινε για εξήντα ολόκληρα χρόνια και απέκτησε μεγάλη φήμη για τον ασκητικό του βίο και τις άλλες θαυμαστές αρετές του. Επειδή, παρά το νεαρό της ηλικίας του, προέκοπτε στις αρετές ονομάσθηκε «παιδαριογέρων».

Στην έρημο γνώρισε τον Μέγα Αντώνιο του οποίου έγινε μαθητής. Σε ηλικία 40 ετών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και λόγω της ενάρετης ζωής του αξιώθηκε από τον Θεό να λάβει το χάρισμα της θεραπείας των ασθενών και της προφητείας. Λέγεται ότι συνεχώς επικοινωνούσε με τον Θεό «και μάλλον τω πλείονι χρόνω προσδιατριβείν Θεώ ή τοις υπ’ ουρανόν πράγμασιν».

Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος υπήρξε γέννημα θρέμμα της ερήμου. Για να είναι, λοιπόν, απερίσπαστος και να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον Θεό, έσκαψε ο ίδιος και άνοιξε μια υπόγεια στοά, που άρχιζε από το κελί του και είχε μήκος εκατό περίπου μέτρα. Στην άκρη της στοάς διεύρυνε τον χώρο και διαμόρφωσε ένα σπήλαιο. Έτσι είχε την δυνατότητα όταν προσέρχονταν σε αυτόν πολλοί άνθρωποι και τον ενοχλούσαν, να κατεβαίνει στη στοά, χωρίς να τον παίρνουν είδηση και μέσω αυτής να πηγαίνει στο σπήλαιο και να κρύβεται, ώστε να μην μπορεί να τον βρει κανένας.

Κάποτε πήγε και συνάντησε τον Άγιο Μακάριο ένας αιρετικός, που είχε μέσα του δαιμόνιο και ισχυριζόταν ότι δεν είναι δυνατό να γίνει ανάσταση νεκρών. Ο Άγιος τότε, προκειμένου να τον πείσει, ανέστησε ένα νεκρό. Έλεγε δε ότι υπάρχουν δύο τάγματα δαιμόνων. Από αυτά, το ένα πολεμά τους ανθρώπους, παρασύροντάς τους σε πάθη τερατώδη και ακατονόμαστα, ενώ το άλλο, το οποίο ονομάζεται και «αρχικό», δημιουργεί στις ψυχές των ανθρώπων διάφορες κακοδοξίες και πλάνες. Αυτούς, μάλιστα, τους δαίμονες του δεύτερου τάγματος, τους ξεχωρίζει ο Σατανάς και τους αποστέλλει στους μάγους και στους αιρεσιάρχες.

Επίσης, κάποτε ένας μαθητής του Οσίου έκλεβε τα πράγματα φτωχών ανθρώπων και, παρά τις συμβουλές του, δεν διόρθωνε το πάθος του αυτό. Με το προορατικό του λοιπόν χάρισμα ο Όσιος, προείπε ότι θα ξεσπούσε η οργή του Κυρίου εναντίων του. Και πραγματικά, ο μαθητής του προσβλήθηκε από μια φοβερή αρρώστια, την ελεφαντίαση. Το δέρμα του σώματός του δηλαδή, ξεράθηκε και ζάρωσε.

Είναι προς πνευματική μας ωφέλεια να αναφέρουμε και ένα άλλο θαυμαστό γεγονός που συνέβη με τον Όσιο Μακάριο: κάποτε εκεί που περπατούσε στην έρημο βρήκε ένα κρανίο. Ήταν κάποιου που είχε διατελέσει ιερέας των ειδώλων. Μόλις ο Μακάριος πλησίασε και τον ρώτησε, άκουσε να του λέει ότι με τις προσευχές του ένιωθαν κάποια μικρή ανακούφιση στον πόνο τους, οι βρισκόμενοι στην κόλαση, όταν τύχαινε ο Όσιος και προσευχόταν υπέρ αυτών.

Ο Όσιος Μακάριος σε προχωρημένη ηλικία εξορίσθηκε σε νησίδα του Νείλου από τον Αρειανό Επίσκοπο Αλεξανδρείας Λούκιο και κοιμήθηκε με ειρήνη σε ηλικία 90 ετών το έτος 391 μ.Χ.



Ο Όσιος Μακάριος, ο Αλεξανδρεύς, χρημάτισε ιερέας των λεγόμενων κελιών. Υπήρξε υπόδειγμα εγκράτειας και υπομονής και έτσι προικίσθηκε από τον Θεό και με το χάρισμα της θαυματουργίας. Τις αρετές του τις θαύμασε και αυτός ο Μέγας Αντώνιος και είπε: «Ιδού, επαναπαύθηκε επί σέ το Πνεύμα το Άγιο και στο εξής θα είσαι κληρονόμος των αγώνων μου».

Κάθε φορά που ο Όσιος αντιλαμβανόταν ότι κάποιος επιτελούσε ένα σπουδαίο ασκητικό αγώνισμα, υποκινούμενος από έναν Άγιο ζήλο, τον μιμείτο και έκανε και αυτός το ίδιο αγώνισμα. Έτσι, όταν άκουσε ότι οι Ταβεννησιώτες μοναχοί, καθ’ όλη την διάρκεια της Τεσσαρακοστής, έτρωγαν άβραστο φαγητό, πήρε την απόφαση και επί επτά χρόνια δεν έφαγε κανένα μαγειρευμένο φαγητό. Τρεφόταν μόνο με λάχανα ωμά και όσπρια. Επίσης και τον ύπνο του αγωνίσθηκε να περιορίσει στο ελάχιστο. Και, για να το κατορθώσει αυτό, δεν μπήκε κάτω από στέγη επί είκοσι ολόκληρα ημερόνυχτα, φλεγόμενος από τον καύσωνα της ημέρας και ξεπαγιάζοντας από το ψύχος της νύχτας.

Μια φορά ο Όσιος ενοχλήθηκε από το δαίμονα της πορνείας και, προκειμένου να εξουδετερώσει τον δαίμονα αυτό, κατέφυγε σε ένα εντελώς έρημο και ελώδη τόπο, όπου παρέμεινε επί έξι μήνες. Εκεί υπήρχαν κουνούπια πολύ μεγάλα, σαν σφήκες, τα οποία με τα τσιμπήματά τους τον καταπλήγωναν σε όλο του το σώμα. Όταν, λοιπόν, ύστερα από τους έξι μήνες γύρισε στο κελί του, αναγνωριζόταν μόνο από την φωνή του, αφού το σώμα του εξωτερικά είχε παραμορφωθεί και έμοιαζαν με το σώμα ανθρώπων που πάσχουν από την ασθένεια της ελεφαντίασης.

Κάποια φορά ο Όσιος καθόταν στην αυλή και έλεγε λόγους ωφέλιμους σε παρευρισκόμενους εκεί Χριστιανούς. Τότε μία ύαινα, αφού πήρε μαζί της το νεογνό της, το οποίο ήταν τυφλό, πλησίασε τον Άγιο και το έριξε στα πόδια του. Εκείνος, αφού έπτυσε στα μάτια του μικρού ζώου, του χάρισε το φως. Έτσι, θεραπευμένο πλέον, το πήρε η ύαινα και έφυγε. Την άλλη μέρα πρωί-πρωί όμως, αυτή γύρισε πάλι στον Άγιο, φέρνοντάς του από ευγνωμοσύνη μια μεγάλη προβιά για στρώμα. Εκείνος όμως είπε στην ύαινα: «πράγματα προερχόμενα από αδικία εγώ δεν τα δέχομαι». Εκείνη τότε, έσκυψε το κεφάλι και έφυγε από την αυλή.

Έτσι, λοιπόν, αφού ασκήθηκε ο Όσιος Μακάριος και έφθασε σε βαθύ γήρας, κοιμήθηκε με ειρήνη το 395 μ.Χ.

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Συναξάριον τῆς 18ης Ἰανουαρίου



Ο Μέγας Αθανάσιος γεννήθηκε το 295 μ.Χ. από φτωχούς αλλά ενάρετους γονείς, γεγονός που του στέρησε τη δυνατότητα για ανώτερες σπουδές. Όμως ο πανάγαθος Θεός τον προίκισε με πλούσια πνευματικά προσόντα. Λαμβάνει τη στοιχειώδη εκπαίδευση και στη συνέχεια μελετά μόνος του για να φθάσει σε υψηλότατα επίπεδα γνώσης και σοφίας.

Από πολύ νέος έδειξε την κλίση του προς την Εκκλησία. 25 ετών χειροτονείται διάκονος από τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Αλέξανδρο, τον οποίο ακολουθεί στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ., στη Νίκαια της Βιθυνίας. Αναδεικνύεται πρωτεργάτης στην καταδίκη της αιρετικής διδασκαλίας του Αρείου.

Το 328 μ.Χ. και σε ηλικία 33 ετών εκλέγεται πανηγυρικά πατριάρχης Αλεξανδρείας. Από τη θέση αυτή αντιμετωπίζει ένα φοβερό πόλεμο εκ μέρους των αιρετικών οπαδών του Αρείου. Όμως ο άγιος, χάρη στην μεγάλη πνευματικότητά του και τη ζέουσα πίστη στο Θεό, κατορθώνει να βγει νικητής απ’ όλες αυτές τις δοκιμασίες ακόμη και από τις πέντε εξορίες που του επιβλήθηκαν, καθώς ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Β΄ ήταν οπαδός του Αρειανισμού. Εκοιμήθη εν ειρήνη το 373 μ.Χ.

Ο Άγιος Κύριλλος έζησε επί βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού και γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 370 μ.Χ. από εύπορους γονείς της ελληνικής κοινωνίας της πόλεως. Ανεψιός του αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας Θεοφίλου ο Κύριλλος, έλαβε μεγάλη θεολογική μόρφωση, ώστε έγινε κατόπιν διάδοχος του θείου του, στον αρχιεπισκοπικό θρόνο Αλεξανδρείας.

Όταν έγινε η Γ' Οικουμενική Σύνοδος το 431 μ.Χ. στην Έφεσο, ο Κύριλλος υπήρξε πρόεδρος αυτής και συνετέλεσε να γκρεμιστούν οι κακοδοξίες του δυσεβούς Νεστορίου, για το πρόσωπο της υπεραγιάς Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.

Με πολλά πνευματικά κατορθώματα στο ενεργητικό του, ο Κύριλλος παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του στον Κύριο την 27η Ιουνίου του 444 μ.Χ., αφού πατριάρχευσε για 32 περίπου χρόνια. Δικαίως ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης τον προσονόμασε «σφραγίδα των Πατέρων».

Η Εκκλησία θέλησε να αδελφώσει την μνήμη των δύο Μεγάλων Πατέρων αυτής και Αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας, του Μεγάλου Αθανασίου, πρωταγωνιστή κατά του Αρειανισμού, και του Αγίου Κυρίλλου, πρωταγωνιστή κατά του Νεστοριανισμού και όρισε το συνεορτασμό τους στις 18 Ιανουαρίου.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΟΥ ΜΑΣ Κ.Κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ


17  Ἰανουαρίου 2013


Εὔχομαι  πατρικά, σὲ ὅλους τοὺς ἀγαπητοὺς μου Βεροιεῖς, τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν, σὲ ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε εὐλαβῆ προσκυνητή, ποὺ τιμοῦν σήμερα τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ πολιούχου καὶ προστάτου τῆς πόλεώς μας Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Βεροιέως, κάθε ἀπὸ Θεοῦ εὐλογίαν, ὑγείαν καὶ στηριγμόν εἰς τὴν κλυδωνιζομένη πατρίδα μας.
Εἴθε, νὰ προσπελάσουμε τὸν πειρασμόν τῆς συγχρόνου κρίσεως, διὰ τῶν ἀκοιμήτων πρεσβειῶν τοῦ Ὁσίου ἡμῶν Ἀντωνίου τοῦ Νέου, τοῦ Βεροιέως.
Xρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα.

Ὁ Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων

Φωτογραφικὰ στιγμιότυπα ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πολιούχου μας Ἁγίου Ἀντωνίου